tradycyjnie

kolejny raz

wskrzeszamy boga

szopkę podziwiamy

szkoda że nie własną

leży bezradny

awaryjne wyjście

grzechów

kadzidło berło i mirrę

składamy bezmyślnie

by ponownie

zabić

© Wihtkacy Zaborniak

psalm jonaszowy

Strauss Helfried, Moscow

coraz częściej

wypala się prognoza na życie

uchodzi

w kręgach dymu wielkich kominów

światła latarń oczy nie trawią już

horyzontu

na pełnym morzu przystani

w którą jeszcze nie uwierzyliśmy

do końca

tam witać nas będą matki

machając chustkami

na sny

rzucamy za burtę

zbędny balast samych siebie

w samo serce szeolu

na przechowanie wielkiej rybie

z głębi brzucha  usłysz

modlitwę tonących

Ojcze

coraz trudniej nam

złapać w płuca oddech

wypełnić żagle iskrę

życia rozniecić

to już trzeci dzień

i noc zdaje się nie przemijać

wypluj nas 

na niestrawione przez ogień lądy

© Wihtkacy Zaborniak

cudzoziemiec

Pedro Luis Raota

nie tęsknię do miejsc na ziemi

tymczasowych zameldowań

zachodów i wschodów słońca                   

w odcieniach karminu podobnemu krwi

którą przesiąkł ogród pełen dziecięcych pląsów 

przedwcześnie milknących śpiewów 
robaczywej radości nie ścierpię

obietnic pokoleń mój wyzwolicielu

bądź nasycony drogą

© Wihtkacy Zaborniak

niwa

pokryci chwastami w bruzdach czasu

zapomnieliśmy o miejscach 
gdzie drzemią

głęboko złożone talenty syna

na próżno  

garnie się ku niebu zrozpaczona  matka 
wypatruje na drodze  powrotu

gospodarza

który odpłaci podczas żniwa

według urodzaju

gnuśnym wypełni kieszenie

zapowiedź zapłaty wypali złote ściernisko
ogniem

by wiatr nie wmieszał plew

w ziarno spichrza

które zmielą młyny boże 
na mąkę tłustych lat

w dziesięcinie moich ust

doszukaj się białych pól 





© Wihtkacy Zaborniak

złupione lądy

Robert Shana ParkeHarrison

próbuje powstać

na twój głos anielski

szuka we mnie skrawka

ocalałej ziemi

byś mógł posadzić drzewo

i zacząć wszystko od nowa

w sobie zaowocować

bez robaków

wyżerających niestrudzenie nagie ciało

z ogromu kwitnącego sadu

który przepadł

jak kamień rzucony w wodę

co spoczywa na dnie

bliższym mu niż niebo

po którym się ciągle mijamy

nie odchodź

jak wtedy

staliśmy się cudzoziemcami

© Wihtkacy Zaborniak

w drodze powrotnej

obciążeni nadmiarem czerwieni

rozkładamy szeroko ramiona

karłowacieją owoce życia

w takiej postaci

nie sposób zaspokoić

wszystkich głodów w soki 
odżywcze wartości

dopóki nie posmakujesz 

nie wiesz że cierpkie rosną

kosztem innych czyniąc podniebienie
drętwym z każdym dniem coraz bardziej 
wątłym przekonaniem 

że choć nie znamy dnia 
ani godziny przyjdzie

przerzedzić dumne konary 

skarcić odstających 

od kopuły

aż po zmurszałe łęgi 

© Wihtkacy Zaborniak

bielmo

Krzysztofowi Schodowskiemu

nano'

nieporadne

te moje dni niczyje

szczenięce figle

psoty

niczym śmierć skarżą się na światło

w mroku próżno

szuka treści by nadać

przynależność bezpańskiej rasie

spluń w oczy

martwe bym nie musiał błądzić

po labiryncie własnych złudzeń

wetrzyj glinę

drogi

wzdłuż płotów strzegą psy harde

przepełnione obłudną wiarą

w usynowienie wieczności

coraz bliższy staje się sen

stół zastawiony

i okruchy spadające na ziemię

© Wihtkacy Zaborniak

do nieujarzmionej

Andre Petterson

nęcisz
jakbym odgrywał jakiekolwiek znaczenie
w podtrzymaniu ognia
podczas gdy płonę

wraz z tobą

pozostawiając jedynie proch ziemi

który wcześniej usilnie mieszaliśmy z wodą

licząc na udany przepis

poety

bez serca

nie pisz wiersza
ze zlepku słów

wyrwanych sobie z litości

by dokarmiać głodne szczenięta

nie przychodź znienacka
powalić na kolana
ściągnąć kaganiec
by ujadał
niewyparzony pysk

schowałem wszystkie smycze
krótkiego trzymania
wymykam się w malignę

zabraknie psa

© Wihtkacy Zaborniak

Odpowiem w zmartwychwstaniu drzew

Erland Mork

(…)a księga zdarzeń zawsze otwarta w połowie.

W. Szymborska

rodzę się

wraz ze mną młody las

upada powstaje

w odradzających się pniach

szukam sensu istnienia

religia polityka

martwe gałęzie na drzewie pokoleń

kwitną a jednak

pozbawione tajemnicy owocowania

prężę pierś zachłannie smakując życie

może jeszcze zdążę

pożar

ktoś się odważył bawić zapałkami

wzdłuż zwęglonej brzozy

zgliszcza pamięci

hołd

rodzić się na śmierć

jedyne co pozbawione sensu

zabawmy się przez chwilę

w chowanego

w życie

 © Wihtkacy Zaborniak

jezioro

               Jarosławowi Jabrzemskiemu

Mikko Lagerstedt

wyciągnij z kredensu kieliszki

rozleję ciszę 

przed burzą upijemy się 

spojrzeniem

bez zmrużenia powiek

znosić się będziemy            

w dniu ostatnim                                             

tak jak wtedy

kiedy jeszcze byłem 

ufnie przepełniony spokojem obojętności

jakiegokolwiek znaczenia

czym poeta mierny

czy łachmyta

wypijmy

w porywach wiatru nie sposób czytać 

z nietrzeźwych oczu można

jedynie tonąć

bez twarzy

© Wihtkacy Zaborniak

wiersz na drogę

spotkamy się  

po przebyciu naszych dni

bez wstydu

uniesiemy głowy

między górami 

w dolinie drzew oliwnych

z uśmiechem rozmarzenia 

na ustach rozbijemy

obóz   

czystej radości

nie znajdziesz w tłumie

pędzonym na rzeź

do studni

by ukoić pragnienie 

drogą i prawdą

życiem

© Wihtkacy Zaborniak

narkomania kochania

Eva Touré

bez ciebie

wiersz o miłości
niewiele znaczy jest niczym
bądź pestką

brzoskwini
która wyda smak
w twoim wnętrzu

obumrze by żyć
w milionach odsłon
spragniona

przyjdź

© Wihtkacy Zaborniak

makatka z białej flagi

tępię topór z nienawiści

by nie zranić drzewa

buduję most na drugą stronę

sadzę róże

w hełmach nagie kolce

chwycę bagnety za ostrza

nie wykrwawi się życie

nie zranisz stopy

o kamień

wiatr rozrzuci kule

seriami jak nasiona kiedy wypuszczą

pnącza porosną pomniki bohaterów

kolejnej wojny o pokój

niepotrzebny nóż

uczę dzieci kroić chleb

ręką zamiast łez podaję

do picia deszcz obmywa ziemię

z hańby

pod płotem zachodzi

rdzą

silnik bombowca

przekuję na boski pług

rozbije wały obronne

i nie patrz tak na mnie

strzelaj jeśli chcesz

w serce

uzbrojone po zęby

miłością

© Wihtkacy Zaborniak

dokąd pedzisz

fot. Maria Kuczara

w codziennej tęsknocie

zniewalające obrazy

przelewających się barw

z przewagą czerwieni

wieści za światów

otwierają nieme usta

pomimo tego

zdumione oczy wciąż

wpatrują się w chleb

którym nie sposób nasycić jutra

zamieniając wieczność na doczesność

© Wihtkacy Zaborniak

Słowa powszedniego daj nam dzisiaj

Robert and shana ParkerHarrison

ziarno

rzucone w glebę

oddziel od plew

w ustach

nabierze znaczenia

chleb

nie pozwól by stał się kamieniem

z jednego pieca

i kilka ryb

ze słonego morza

zamiast węża

rozdziel

zębami miażdżę treść

bez pokrycia

© Wihtkacy Zaborniak

porzuciłem

urwane ucho

dzban niesie

nieużyteczny

łaknący nie ugaszą pragnienia

z miłosierdziem miną się po drodze

nienażarte brzuchy

zamknięte drzwi

otwarte pytania

w udręce głuchej

jak pień

tymczasowo

zameldują pobyt

jeszcze raz

makowe głowy zakręcą światem

we mgle

 © Wihtkacy Zaborniak

teraz śpij

zamieniam koszmary

w wypaloną trawę

spod żyznej ziemi

na wiosnę

powstaniesz

łąki obsypię sady 

jędrnym owocem

spragnione usta

przyłożysz do ust

ból 

zawiśnie na drzewie

© Wihtkacy Zaborniak